گاهی حالم ناگفتنیست. . . تنها دلم می خواهد بروم میان دشتی پر از چمن . . . 
جایی که احدی نباشد. . . بنشینم درست میان ان رنگ های بهشتی . . 
ودقیقه ایی خدارا به حضور طلبم. . . 
با او سخن بگویم از روز هایم . . .
از احوالم
از تمام نا گفته های دلم . . . 
و او گوش دهد . . 
و لحظه ی پایان تنها کمی،کمی کم تر از کمی . . . 
مرا میان اغوشش حل کند. . .
حالم این را می خواد الان
خداوندا دشتی نشانم بده. . .